قیدار شهر جد پیامبراسلام

در قلمرو ایران زمین، انقلابی به وقوع پیوسته که ازجمله اهداف جهانی آن استکبار  ستیزی و اتحاد جهان اسلام و از اهداف منطقه ای آن حمایت از مستضعفان و مسلمانان به ویژه دفاع از مردم مظلوم فلسطین بوده است.
این دو مؤلفه در قانون اساسی و سایراسناد جمهوری اسلامی ایران متبلور شد و در واقع مأموریت دولت به طور عام و وزارت خارجه آن شد که در سیاست خارجی و دیپلماسی این ماموریت  را  به عنوان اهداف  محوری در دستور کار قرار دهند که این چنین شد و خواهد شد – اما برای حصول مقصود، راهها و مسیرهای متفاوتی طی شد که مرور کلی آن خالی از لطف نیست.
در دوره سازندگی آن چه که توسط دولت در دستور کار سیاست خارجی و دیپلماسی منطقه ای قرار گرفت تنش زدایی بود نتیجه آن شد که کشورهای منطقه در خیلی از موضوعات تنش ها را کم و یا رفع کردند ایران و عربستان که تا آن زمان براثر وقایع و حوادث پیش آمده رابطه تیره و تار داشتند، به سمت برقراری روابط دیپلماتیک و تا حدودی هماهنگ در منطقه و به  نفع جهان اسلام حرکت می کردند در نتیجه این  رویکرد، سرمایه های انسانی، معنوی، اقتصادی، دینی و مذهبی در جهت تضعیف و نابودی همدیگر به شکل بی محابایی مصروف نمی شد و این روند در دوره اصلاحات  نیز ادامه پیدا کرد و سعی آن دولت این بود که تنش زدایی را تا جایی که می تواند در سطح  بین المللی نیز پیگیری کند .
اما در دولت نهم و دهم عکس این مواضع و سیاست عمل شد ودر  نتیجه شعله های جنگ و خونریزی در اغلب نقاط منطقه  گسترش یافت و دولتهای تأثیرگذار جهان اسلام و منطقه به طور عام تمامی امکانات مادی و معنوی را به کار گرفته و به شکل نیابتی و اشکال دیگر، برای نابودی یکدیگرصف آرایی کردند، در این که عربستان در پازل بازیگران بین المللی قرار گرفته، تردید نیست اما صحنه سیاست خارجی و دیپلماسی همانگونه که در تعاریف کلاسیک آن گفته و نوشته می شود، مجموعه اصول، اهداف، خط مشی ها ،گرایش ها و راهبردهایی است که هردولت در رابطه با دولت ها و سایر بازیگران بین المللی به منظور دستیابی به حداکثر منافع ، با توجه به حداقل هزینه ها و دفع ضررهای احتمالی به کار گرفته شود.
باتوجه به مذاکرات هسته ای (ایران با 1+5) و مسایل منطقه-ای پیش رو، پرسش اساسی این است که آیا قبل از نهم و دهم دولتمردان از سیاست های توسعه طلبانه، زورمدارانه بازیگران بین المللی مطلع نبودند؟. که اینگونه نیست چرا که از بانیان و تدوین کنندگان منشور انقلاب اسلامی بودند و در این راه، سالها مشکلات و سختی ها را تحمل کردند.

آیا دولت نهم و دهم و هسته  اصلی منتسب به آن، از جمله پایداری ها، آیا انقلابی تر و استکبارستیزتر از سایر گروهها و جناح های سیاسی هستند که سیاست اصولی تنش زدایی را در مسایل منطقه و چه در مسایل فرامنطقه ای قبول ندارند و تنها راه حل را، ترک مذاکره و راه رسیدن به هدف را رویارویی با کشورهای منطقه ای و فرامنطقه ای می دانند؟.
یا اینکه طراحی و تدوین سیاست خارجی و اجرای آن وظیفه سیاستمدارانی است که با اتکا به مؤلفه های متعددی چون مبانی فکری، ماهیت نظام بین الملل، نحوه نگرش هیأت حاکمه، توانایی ها و امکانات و نیازهای عینی جامعه و فرهنگ سیاسی پایه ریزی کنند.از جمله محورهای مهم دیپلماسی آن است که هدف قابل دستیابی باشد و پی جویی آن به موفقیت بیانجامد یعنی دارای مشخصات مقبول باشد.
هدف های نامعتدل و مبتنی بر بلندپروازی، موجب شکست دیپلماسی می شود. دیپلماسی هنر اجرای ممکنات است و از همین جاست که مشخصه لازم دیگر از هدف های دیپلماسی که واقع-بینانه بودن آن است، آشکار می شود. و آن این است که هدف نباید براساس «خواستن» بلکه برپایه «توانستن» باشد و باید در جهان واقعیتها سیر کند نه در دنیای خواسته ها و آرزوها.
نهایت اینکه، هنر این نیست که با کوچک ترین ناملایمات، مشکلات، ناآگاهی و اغراض طرف مقابل، میز مذاکره ترک و به مقابله روی آورده شود. چرا که شروع هر دعوا و نزاعی نشان شکست دیپلماسی و منطق است.
کوتاه سخن اینکه مقاومت و ایستادگی در صورت طی مسیر آگاهانه مذاکره و دیپلماسی، آموزه های دینی و انقلابی است و نزدیکی دولتها و مردم جهان و زندگی مسالمت آمیز نیز از آموزه های دینی و ملی است. هرچند شرایطی که در منطقه ( نزاع درون جهان اسلام، تقابل سرد ایران و عربستان،  اصطکاک و فرسایش ظرفیت کشورهای منطقه) به خصوص در روابط ایران و عربستان شاهد هستیم، مسبب اصلی مقامات عربستانی هستند که در پازل مطامع بازیگران بین المللی به منظور حاشیه امن قرار دادن رژیم صهیونیستی عمل می کند اما دولت یازدهم و دستگاه دیپلماسی کشور از این تجارب باید دریافته باشد که :
1.این وضعیت نمی تواند به این شکل ادامه پیدا کند .
2.منطقه خاورمیانه در شرایط سیال و انتقالی ( از وجوه مختلف ) به سر می برد .
3. در حالت سیال و آینده نامعلوم باید از ابزار متفاوت فرصت ها را ایجاد کرد .
4. کثرت و تنوع بازیگران از جمله بازیگران غیر دولتی، فرا ملی و فرامنطقه ای را باید مد نظر داشت .
5. در دیپلماسی اصل بر استفاده از تمام ظرفیت ها است.
6. اتخاذ تصمیم باید متناسب فرصتهای مقتضی باشد.
بنابراین نباید فرصت سوزی کرد چرا که ما برای وصل کردن آمدیم نی برای فصل کردن.